Σαν σήμερα, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944, ταγματασφαλίτες και ναζί σκότωσαν 149 ανθρώπους στο Χορτιάτη, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη.


H συγκλονιστική μαρτυρία της Ελένης Νανακούδη, που κατάφερε να επιβιώσει από τη σφαγή και μίλησε στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα. Αποσπάσματα της συνέντευξης προβλήθηκαν στην εκπομπή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα με τίτλο «η Ελλάδα του Χίτλερ».

«Οι άνδρες εκτελέστηκαν. Τις γυναίκες τις έκλεισαν σε ένα κτίριο και έβαλαν φωτιά.  Δίπλα μου ήταν μια κυρία, θήλαζε το μωρό της, σκοτωμένη  αυτή και το μωρό θήλαζε, μια έκλαιγε, μια θήλαζε, ήρθαν οι ταγματασφαλίτες και βλέπανε το μωρό και γελούσαν που θήλαζε από την μάνα»…

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Δ): Εσείς καταρχήν πόσο χρονών ήσασταν;
 
ΝΑΝΑΚΟΥΔΗ ΕΛΕΝΗ (Ν.Ε.): Ήμουνα  δέκα, δέκα μισό.
 
Δ: Εσείς εκείνη την εποχή καταλαβαίνατε τι γινόταν στο χωριό με τους Γερμανούς;
 
Ν.Ε.: Ε, όχι, εγώ μικρή ήμουνα τότε, δέκα χρονών.Δεν ξέραμε τι μας περίμενε, δεν περιμέναμε τέτοια πράγματα, όχι. Εκείνη  την ημέρα ήρθανε, κατεβήκανε αντάρτες από πάνω από το βουνό, χτυπήσανε  έναν Γερμανό. Σκοτώσανε έναν, έναν τραυματίσανε και μετά φύγανε. Οι Γερμανοί ειδοποιήσανε στο Ασβεστοχώρι, ήταν δύναμη εκεί πέρα, Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους, και ήρθανε στο χωριό. Εμείς αμέριμνοι, ιδέα δεν είχαμε, καθίσαμε εδώ στο σπίτι, ήρθανε οι Γερμανοί, μας χτυπήσανε την πόρτα, ανοίξαμε, μας μαζέψανε, όσα γυναικόπαιδα βρήκανε. Εγώ ήμουνα με την μάνα μου και την αδερφή μου, μας πήγανε στον κήπο.
 
Δ: Διάβασα  ότι όταν έγινε το χτύπημα αυτό, πολλοί ειδοποιήθηκαν και έφυγαν στα βουνά.
 
Ν.Ε.: Όχι, δεν  ειδοποιήθηκαν πολλοί, απλώς όσοι φοβήθηκαν φύγανε στο  βουνό. Και η αδερφή μου ξεκίνησε να φύγει και ξαναγύρισε. Λέει γιατί να φύγω, τι φταίμε εμείς, τι ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα από τίποτα και γύρισε πίσω. Και μας μαζέψανε εδώ στον κήπο, στο  Μπαντάτσιο, ένα κέντρο που ήταν εκεί. Μας μαζέψανε, μας βάλανε και  καθίσαμε στην πίστα του κέντρου, εκεί μας βρίζανε Έλληνες. Όταν λέμε Έλληνες, εννοούμε συνεργάτες των Γερμανών. Μας βρίζανε, οι άντρες σας είναι αντάρτες μας λέγανε, οι γυναίκες έλεγαν όχι, στην δουλειά είναι, στα χωράφια είναι οι άντρες μας. Μετά, αφού συγκεντρωθήκαμε αρκετοί, ρωτούσαμε  τι θα γίνει, τι θα μας κάνουνε. Ήρθανε και τρία αγοράκια κλαίγοντας. Τα ρωτήσανε οι γυναίκες γιατί κλαίτε, γιατί σκοτώσανε την μαμά μας στην αυλή, της κόψανε τα δάχτυλα, της βγάλανε τα δαχτυλίδια και μετά την σκοτώσανε. Τότε καταλάβαμε τι μας περίμενε.
 
Δ: Πόσα  άτομα ήσασταν;
 
Ν.Ε.: Εμείς εδώ πρέπει να ήμασταν καμιά εβδομήντα  άτομα. Μας βάλανε τρεις-τρεις στην σειρά.  Ακούσαμε να λένε "πού θα τους πάμε να τους εκτελέσουμε". Κάποιος είπε στο νεκροταφείο. Άκουσα έναν άλλον να λέει, "όχι στο νεκροταφείο θα μας φύγουνε, είναι χαμηλός ο τοίχος. Μην μας φύγει κανείς". Αντίθετα, ο φούρνος ήταν εδώ δίπλα στο σπίτι μας. "Θα τους βάλουμε μέσα στο φούρνο, είναι μεγάλο το οίκημα, θα χωρέσουνε", είπε κάποιος άλλος.
 
Δ: Εσείς τα ακούγατε όλα αυτά.
 
Ν.Ε.: Βέβαια  τα άκουγα. Μόλις άκουσα τι λέγανε κρεμάστηκα από της  αδερφής μου το λαιμό και της είπα θα μας σκοτώσουνε. "Όχι εσάς" μου είπε, "εμάς τους μεγάλους, τα μικρά δεν  τα σκοτώνουν" μου είπε η αδερφή μου. Είκοσι χρονών ήταν αυτή. Ανοίξανε τις πόρτες, μας βάλανε στον φούρνο, εμείς που ήμασταν  από τις πρώτες στην γραμμή ανεβήκαμε  στο ζυμωτήριο επάνω. Μας είπαν  να καθίσουμε. Καθίσαμε, στήσανε μπροστά  ένα πολυβόλο στην πόρτα, στο ζυμωτήριο  επάνω και άρχισαν να μας ρίχνουν. Σκοτώθηκε η μαμά μου πρώτα, μετά η αδερφή μου, μετά άρχισαν να φέρνουν δέματα χόρτα και μας τα έριξαν πάνω μας. Βάλανε φωτιά. Είδα μία  κυρία κατέβαινε με το μωρό της  αγκαλιά, πιάστηκα πίσω από την ρόμπα της και κατέβηκα κάτω. Εκεί  ήταν όλοι σκοτωμένοι και κάτω γεμάτο με νεκρούς. Η κυρία αυτή δρασκέλισε την πόρτα  να κατεβεί, εκείνη την ώρα βρέθηκαν μπροστά της, εγώ θα τους πω ταγματασφαλίτες, και άκουσα που να της λένε "κυρία μου που πας;" και την  μαχαίρωσαν.
 
Έπεσε αυτή ανάμεσα στην πόρτα, εγώ όπως ήμουνα μικρή δεν με είδανε πίσω. Μπήκα κάτω από τον πάγκο και  δεν με είδανε. Πέρασε  λίγη ώρα και βγήκα. Είδα ησυχία εκεί στην αυλή και βγήκα άκουσα κουβέντες στον δρόμο. Που να πάω; Και έξω στην αυλή είχε σκοτωμένους αρκετούς, όσοι δεν χωρούσαν τους σκοτώνανε στην αυλή και έπεσα μπρούμυτα εκεί επάνω στους σκοτωμένους και έκανα τη νεκρή. Εκεί  πέρασε αρκετή ώρα, δίπλα μου ήταν μια κυρία, θήλαζε το μωρό της. Ήταν νεκρή και το μωρό θήλαζε. Μια έκλαιγε, μια θήλαζε, ήρθαν οι ταγματασφαλίτες και βλέπανε το μωρό και γελούσαν που θήλαζε από την μάνα. Εν τω μεταξύ αυτή αιμοραγούσε ακόμα. Επάνω  μου ερχόταν όλο το αίμα, αλλά δεν μιλούσαμε.  Τίποτα κανείς. Άρχισαν να μας κλoτσάνε μήπως έχει κανέναν ζωντανό, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος ακόμα ξεψυχούσε και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιος ήταν ζωντανός ποιος ήταν νεκρός. Εκεί  περίμενα λιγάκι. Αρχισε να βραδιάζει, άρχισε να καίγεται το οίκημα, ο φούρνος. Δεν μπορούσαμε να καθίσουμε άλλο, δίπλα ήταν το σπίτι μας, πήγα εκεί.
 
Δ: Ήταν  και άλλοι μαζί σας;
 
Ν.Ε.: Όχι, εκείνη την ώρα ήμουν μόνη μου. Όλοι οι άλλοι ήταν σκοτωμένοι. Όταν ξεκίνησα να βγω ήταν και δύο παιδάκια πίσω από την πόρτα. Δύο μικρά παιδάκια, αλλά τα έχασα, δεν ξέρω που πήγαν. Εγώ βγήκα έξω, πήγα στο σπίτι το δικό μας που ήταν δίπλα. Δεν ξέρω από πού φύγανε και πώς γλιτώσανε τα παιδάκια αυτά. Από εκεί, από το σπίτι, μόλις βράδιασε, ξεκίνησα να πάω, στα χωράφια. Θυμήθηκα ότι ο μπαμπάς μου ήταν στο χωράφι και ξεκίνησα για το βουνό να πάω να τον  βρω. Δύο ώρες δρόμο μακριά. Στον  δρόμο με βρήκανε κάτι χωριανοί, είδανε που περπατούσα και με βοήθησαν. Εν  τω μεταξύ, εκεί που ανέβαινα στο βουνό, δύο ταγματασφαλίτες με βρήκανε. Αυτοί έκαναν βόλτες, είχαν τα όπλα στους ώμους και κατέβαιναν προς τα κάτω.
 
Ένας  πήγε από εδώ, ένας από εκεί και  εγώ στην μέση περίμενα να δω τι θα κάνουν. Κατέβασε το όπλο ο ένας να με σκοτώσει, ο άλλος δεν τον άφησε. "Όχι" λέει δεν θα το σκοτώσεις. Θα το σκοτώσω. "Πού είναι η μαμά σου;" με ρώτησαν. Τους είπα ότι την σκοτώσανε. "Ο μπαμπάς σου αντάρτης είναι;" ρώτησαν. "Όχι στο χωράφι είναι", απάντησα. "Και τώρα που θα πας;", είπαν. "Στον μπαμπά μου", είπα. Θα  το σκοτώσω ο ένας, όχι ο άλλος, εγώ περίμενα. Εν τω μεταξύ ήμουν τραυματισμένη, δεν το είχα πάρει είδηση. Στα πόδια μου και στο χέρι μου, τότε είδα. Επειδή την αδερφή μου την κρατούσα αγκαλιά, πέρασε η σφαίρα από της αδερφής μου το κεφάλι και μου έμεινε εδώ στο δικό μου το χέρι και ήταν όλο τούφες από τα μαλλιά της που τραβούσα. Τότε κατάλαβα ότι ήμουνα τραυματισμένη και στα πόδια.
 
Με  άφησαν αυτοί. Είπε ο ένας στον άλλον, δεν χόρτασες, σκότωσες, έκλεψες. Όχι απαντάει και άλλο θέλω, τι είμαι σαν και εσένα, λέει, που δεν έκλεψες ούτε ένα καλούπι σαπούνι. Οι  δυο τους τώρα μαλώνουνε, εγώ περιμένω… Πάνε μικρή μου, λέει,  εδώ στο  ρέμα να μην σε πιάσει καμιά σφαίρα, να μην σε σκοτώσει κανείς. Εγώ νόμιζα πως θα γυρίσω την πλάτη και θα με τουφεκίσουνε και πήγαινα πίσω-πίσω. Λέει ο ένας:  Όχι μη φοβάσαι δεν θα τον αφήσω να σε σκοτώσει. Πήγα στο ρέμα, κάθισα λίγο. Μόλις πήρε και βράδιασε τότε έφυγα, πήγα στο βουνό, με συνόδευσε ένας χωριανός μας, με βρήκε στον δρόμο και με πήγε στον πατέρα μου.      
 
Δ: Ο οποίος δεν ήξερε τίποτα;
 
Ν.Ε.: Είδαν τον καπνό και τους ειδοποίησαν  μην κατεβείτε στο χωριό, γιατί  το χωριό το καίνε, αλλά δεν ήξεραν ότι σκοτώνανε και τον κόσμο. Εγώ ήξερα που ήταν το χωράφι. Ήρθε ο πατέρας μου και με πήρε. Τι να με κάνει νύχτα στο βουνό; Έβγαλε  το πουκάμισό του, το έσκισε, μου έριξε  ούζο και καπνό στα τραύματά μου και με το πουκάμισό έδεσε  τις πληγές.
 
Δ: Του είπατε;
 
Ν.Ε.: Που είναι  η μαμά; ρώτησε. Την σκοτώσανε. Πού είναι η αδερφή σου; Την σκοτώσανε…
 
Δ: Μετά  γυρίσατε;
 
Ν.Ε.: Που να γυρίσουμε; Το χωριό στάχτη, το σπίτι  στάχτη, που να γυρίσουμε. Με πήρε καβάλα στο άλογο ο μπαμπάς μου  και ο αδερφός μου, που ήταν μαζί με τον μπαμπά μου. Μας είπανε πως έχει αντάρτες στην Περιστερά και να πάμε εκεί. Εκεί πήγαμε. Προσπάθησαν να μου καθαρίσουν τις πληγές. Στέγνωσε ο καπνός και δεν έβγαινε με τίποτα. Εγώ έκλαιγα ο γιατρός μου έδωσε  και ένα  χαστούκι γιατί έκλαιγα. Από εκεί ήρθαν οι Γερμανοί, μας πήρανε είδηση, τους ειδοποιήσανε ότι στην Περιστερά έχει αντάρτες και ήρθανε με τα αεροπλάνα και άρχισαν χαμηλά να ρίχνουν. Από εκεί, από ρέμα σε ρέμα, με είχανε με ένα φορείο, μια παλιά κουρελού και δύο ξύλα και με κουβαλούσανε μέσα στα βουνά. Πήγαμε  στο Λιβάδι, εκεί είχε αντάρτες. Εκεί κάθε μέρα με αλλάζανε τις πληγές, αλλά το χέρι μου άρχισε να παθαινει σαν  γάγγραινα, είχε μολυνθεί.
 
Δ: Δεν είχαν  βγάλει την σφαίρα;
 
Ν.Ε.: Όχι, δεν  το ήξεραν, δεν μπορούσε να το καταλάβει ο γιατρός, είχε παραμορφωθεί η παλάμη μου. Είχε και έναν Ιταλό γιατρό αιχμάλωτο, που του είπε πως το παιδί έχει σφαίρα μέσα στο χέρι του. Όχι, δεν έχει, θα κόψουμε το χέρι, του απαντούσε. Μάλιστα είπε πως αύριο στις δέκα θα πάμε να κόψουμε το χέρι του παιδιού. Ο Ιταλός είπε στον πατέρα μου, πως θα έρθει κρυφά τη νύχτα, να μην φοβηθεί, και θα βγάλει τη σφαίρα από το χέρι μου. Είπε στον πατέρα μου να μη φοβηθεί, για να μην τον πάρουν είδηση και τον σκοτώσουν. Πράγματι, τη νύχτα σηκώθηκε κρυφά, ήρθε με τον αναπτήρα του μπαμπά μου και το σακάκι, στο εκκλησάκι που κοιμόμασταν, έξω από το Λιβάδι, για να μη φανεί φως μέσα στη νύχτα στο βουνό και μου έβγαλε το μολύβι.  Την άλλη μέρα, η ώρα δέκα που ετοίμασαν  τα πάντα να μου κόψουν το χέρι, άρχισε ο Μάριος, Μάριο τον έλεγαν, να λέει γιατρέ βλέπω το χέρι πάει καλύτερα. Ναι, ναι είπε και ο γιατρός, δεν  θα το κόψουμε, πάει προς το καλύτερο. Με γλίτωσαν από εκεί το χέρι μου. Και έτσι, σιγά-σιγά, συνήλθα.   
 
Δ: Μετά  τι κάνατε; Γυρίσατε;
 
Ν.Ε.:  Μετά  γυρίσαμε. Ύστερα από 15 μέρες. Από εκεί μας κυνήγησαν τα αεροπλάνα, οι Γερμανοί και βρεθήκαμε στο Πετροκέρασο. Εκεί  καθίσαμε λίγο καιρό, αλλά εγώ δεν  γινόταν να καθίσω, δεν γιατρευόμουνα  με τα φάρμακα που είχαν οι αντάρτες. Δεν μπορούσα. Και με πήρε ο μπαμπάς μου με κατέβασε, στον Άγιο Βασίλη, είχα μία θεία που είχε ένα σπίτι στο Πετροκέρασο. Και εκεί κάθε μέρα με πήγαιναν στους γιατρούς, μου φτιάχνανε τα τραύματά μου.
 
Δ: Αυτά  έγιναν το ’44;
 
Ν.Ε.: Το ’44, σε λίγο καιρό φύγανε και οι Γερμανοί, αλλά ήταν εμείς να περάσουμε την  μπόρα αυτή.
 
Δ: Είχε  αντάρτες τότε στον Χορτιάτη;
 
Ν.Ε.: Ε, στο  βουνό θα είχε, αλλά μήπως ξέραμε εμείς. Δεν είχαμε ιδέα εμείς τι είχε και τι δεν είχε. Μπορεί οι μεγάλοι  να είχανε, εγώ δεν ήξερα  τέτοια πράγματα.
 
Δ: Πόσοι σκοτώθηκαν;
 
Ν.Ε.: 149 άτομα.
 
Δ: Και πάρα πολλά παιδιά...
 
Ν.Ε.: Παιδιά, γέροι, νέοι. Δεν εξαιρούσανε  ηλικία ή άντρας ή γυναίκα. Ό,τι έβρισκαν μπροστά τους σκοτώνανε  και όχι Γερμανοί. Γιατί εγώ  όταν ξεκίνησα να φύγω από το σπίτι  μας, που καιγόταν, να πάω στο βουνό, στον δρόμο εδώ ακριβώς κάνανε βόλτες Γερμανοί. Με είδανε, ούτε καν γύρισαν να μου μιλήσουν.
 
Δ: Ποιοι δηλαδή ήταν αυτοί; Οι Έλληνες;
 
Ν.Ε.: Αυτοί που σκοτώνανε ήταν Έλληνες, εγώ  δεν είδα Γερμανό να σκοτώνει. Οι Έλληνες, οι Έλληνες συνεργάτες των  Γερμανών και ύστερα από τόσα χρόνια, έχει τώρα, πόσα χρόνια έχει, έχει 4-5 χρόνια, παραπάνω πρέπει να έχει, με είδανε στην τηλεόραση που μιλούσα, οι ταγματασφαλίτες, που είχα συναντήσει εκείνο το βράδυ. Ο ένας που ήθελε να με σκοτώσει και ο άλλος που δεν τον άφηνε. Αυτοί νόμιζαν πως είχα πεθάνει. Σκέφτηκαν πως δεν θα μπορούσα να επιβιώσω μόνη μου μέσα στη νύχτα. Με είδανε στην τηλεόραση και πήρανε τηλέφωνο στην κοινότητα για να δουν αν θέλω να μιλήσουμε.
 
Δ: Και μιλήσατε με αυτούς;
 
Ν.Ε.: Ναι και  με πήρανε τηλέφωνο από την κοινότητα. Μου λένε θέλεις να μιλήσεις με έναν από  αυτούς που σε είδανε; Λέω βεβαίως  θέλω να του μιλήσω, να δω τι θα μου πει. Με  πήρε τηλέφωνο. Του δώσανε το τηλέφωνό μου και με πήρε. Μου λέει σε είδαμε στην τηλεόραση και στενοχωρηθήκαμε.  Πάρα πολύ λυπηθήκαμε. Γιατί λέω, επειδή ζω λυπηθήκατε; Είχατε την εντύπωση ότι πέθανα; Ναι λέει είχαμε την εντύπωση ότι είχες πεθάνει, δεν περιμέναμε να ζήσεις στα χάλια που σε είδαμε. Ήμουνα βουτηγμένη μέσα στο αίμα. Δικό μου αίμα αλλά και άλλων. Ήταν λίμνη το αίμα όπως ξάπλωσα στους νεκρούς επάνω; Και τους λέω τι έγινε τώρα που με είδατε; Ζήτησαν να τους συγχωρήσω. Λέω ναι, αλλά δεν μου λες τώρα, τον ρωτάω,  εσύ ποιος είσαι από τους δυο; Τον έναν τον έλεγαν Βαγγέλη, τον άλλο Δημήτρη  
Δ: Τους  ξέρατε;
 
Ν.Ε.: Όχι, δεν  τους ήξερα. Αυτός  μου είπε στο τηλέφωνο, ήμασταν μαζί με τον Βαγγέλη, εγώ  λέγομαι Δημήτρης και ο άλλος  Βαγγέλης. Λέω ποιος όμως από τους δύο ήθελε να με σκοτώσει και ποιος δεν το άφηνε; Δεν το παραδέχτηκε. Όχι, δεν θέλαμε να σε σκοτώσουμε. Ε, πώς δεν θέλατε, αφού κατέβασε το όπλο από τον ώμο και τον έπιασες από τους ώμους να μη με σκοτώσει, πώς γίνεται αυτό; Μου ζήτησε να βρεθούμε από κοντά. Λέω έλα να πιούμε καφέ. Λέω, δεν μου λες σε παρακαλώ, πόση σύνταξη σε βγάλανε που σκότωνες τους ανθρώπους; Και μου το έκλεισε, όταν του το είπα. Μου το έκλεισε. Πέρασε  λίγος καιρός, ήταν Χριστούγεννα και περίμενα εγώ, λέω θα με ξανάπάρει αυτός τηλέφωνο για να μου ζητήσει πάλι συγχώρεση και πράγματι με πήρε.
 
Με  πήρε και λέει ποιος είναι στο  τηλέφωνο; Μήπως είσαι λέει η κόρη της; Δεν με κατάλαβε την δεύτερη  φορά που πήρε τηλέφωνο. Λέω εγώ  ναι, η κόρη της είμαι, τι θέλετε; Λυπηθήκαμε για την μαμά σας τόσο πολύ που πέρασε αυτά τα πράγματα και έχουμε και εμείς οικογένειες, έχουμε παιδιά, θέλουμε να ζητήσουμε συγχώρεση. Λέω δεν ξέρω, δεν είναι η μαμά μου  εδώ, αλλά δεν χρειάζεται ξανά συγχώρεση. Ας σας συγχωρήσει ο θεός. Τι άλλο να τους πεις;
 
Δ: Πώς εξηγείς  το ότι το χωριό που είχε γύρω στους 2.500 κόσμο, εκείνη την μέρα ήταν γύρω στα 149 άτομα, τα οποία έπιασαν και σκότωσαν. Πώς εξηγείς το ότι δεν είχαμε περισσότερα θύματα;
 
Ν.Ε.: Κοίταξε, άλλοι φύγανε στο βουνό. Να πρώτα-πρώτα  η θεία μου. Εγώ είχα μια θεία με τα παιδιά της και έφυγε και  πήγε στο βουνό. Όσοι φοβόντουσαν, πιο δειλοί, φύγανε. Η αδερφή μου ξεκίνησε να φύγει, πήγε μέχρι το σημείο που σήμερα βρίσκεται το μνημείο και γύρισε πίσω. Τι, χαζή είμαι λέει; Έτσι θα σκοτώνουνε τον κόσμο; Εμείς δεν έχουμε ιδέα από τίποτα, γιατί να μας σκοτώσουν;
 
Δ: Δεν είχε γίνει κάτι παρόμοιο…
 
Ν.Ε.: Όχι. Τότε ο κόσμος, είχε συναναστροφές με τους Γερμανούς.
 
Δ: Οπότε δεν φοβότανε.
 
Ν.Ε.: Όχι, δεν  φοβότανε. Εμείς μικρά ήμασταν. Εδώ είχε βίλες, εβραίικες βίλες, όπου  καθόντουσαν Γερμανοί. Ερχόμασταν εδώ, στους Γερμανούς, παίζαμε, τους φέρναμε αυγά και μας έδιναν ζάχαρη που δεν είχαμε, κότες σφαγμένες και μας τις πλήρωναν. Δεν μας πείραζαν οι Γερμανοί καθόλου, δεν μας πείραζαν, τώρα ήταν αυτό το σύστημά τους; Ξέρω εγώ; Τώρα  τι έγινε στα τελευταία δεν ξέρω... Εκεί στα Καλάβρυτα, γυναίκες δεν σκοτώνανε, μονάχα άντρες και παιδιά από 12 χρονών και επάνω, από 12 χρονών και κάτω δεν σκοτώνανε. Τώρα  τι διαταγές είχανε και πώς τις  είχαν τις διαταγές δεν ξέρω. 
 
Δ: Μήπως η παρουσία του Σούμπερτ συνέβαλε στο να γίνουν πιο σκληροί… Μήπως έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί σκοτώνανε όποιον έβρισκαν μπροστά τους;
 
Ν.Ε.: Ναι, κοίταξε  τώρα, για παράδειγμα αυτός ο ταγματασφαλίτης να τον πω εγώ, ο Δημήτρης όπως μου είπε ότι τον λένε, όταν τον ρώτησα πώς ήρθατε εσείς και σκοτώνατε; γιατί το κάνατε; Μου απάντησε ήταν 20 χρονών παιδιά, τους είπαν πηγαίνετε στον Χορτιάτη και ότι θέλετε κάντε. Τους διέταξαν οι Γερμανοί να έρθουν στον Χορτιάτη μου είπε. Και ήρθαν με τα GMC τότε, με τα στρατιωτικά τα αυτοκίνητα των Γερμανών. Και επειδή σας είπαν λέω ότι θέλετε κάντε, εσείς όποιον βρίσκατε σκοτώνατε; Αυτή ήταν η διαταγή που είχαμε μου είπε

Μετά την ολοκλήρωση της δημοπράτησης των νέων τηλεοπτικών αδειών από την Κυβέρνηση, 2000 περίπου εργαζόμενοι 4 τηλεοπτικών σταθμών (ALPHA, STAR, MEGA και ΕΨΙΛΟΝ), είναι πλέον επί ξύλου κρεμάμενοι χωρίς να γνωρίζουν τι τους ξημερώνει. 
Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αυτών είναι άνθρωποι με πολλά χρόνια στους σταθμούς τους και έχουν αποκτήσει ανάλογα εργασιακά δικαιώματα.

Τα δύο νέα κανάλια που θα δημιουργηθούν είναι αδύνατον να απορροφήσουν όλον  αυτόν τον κόσμο αλλά ακόμα και αυτοί που θα προσληφθούν, λόγω κατάργησης της επεκτατικότητας των  Σ.Σ.Ε., θα αμείβονται με μισθούς... πείνας.  Απαιτούμε λοιπόν από την κυβέρνηση, το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε, να βρει τρόπο να το λύσει ΑΜΕΣΑ !!  Το πρόβλημα της διαπλοκής δεν λύνεται με παράπλευρες απώλειες χιλιάδων νέων ανέργων.

Συνάδελφοι,

Την ερχόμενη εβδομάδα αναμένουμε συνάντηση με τους κυβερνητικούς φορείς και τις Διοικήσεις των σταθμών και μετά θα πραγματοποιηθεί άμεσα Έκτακτη Γενική Συνέλευση για να καθοριστούν οι επόμενες κινήσεις μας.

Υ.Γ. Κυρία Όλγα Γεροβασίλη.

Πρέπει να γνωρίζετε πως το μαύρο είναι ένα χρώμα που δεν έχει αποχρώσεις.  Το μαύρο της περασμένης κυβέρνησης δεν ήταν στην τηλεόραση της ΕΡΤ αλλά στις ψυχές 2500 εργαζομένων και των οικογενειών τους.  Το μαύρο το δικό σας θα είναι στις ψυχές 2000 εργαζομένων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών.  Βρίσκετε να έχουν κάποια διαφορά ;;

για το ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Η ΠΟΣΠΕΡΤ, εδώ και 27 χρόνια απαιτούσε τη νομιμότητα σε όλες τις υποχρεώσεις των ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Σήμερα γίνεται μια νέα αρχή, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με την επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης για τον αριθμό των αδειών, τη διαδικασία, τον τρόπο που επιλέχθηκε (κυρίως οικονομικός), χωρίς να υπάρχουν δεσμεύσεις για κώδικες δεοντολογίας, για ποσοστώσεις προγράμματος ελληνικού, ξένου, πολιτιστικού περιεχομένου κλπ και κυρίως εξασφάλιση των θέσεων των εργαζομένων σε αυτά και τα εργασιακά τους δικαιώματα μέσω ΣΣΕ.

Ας μην ξεχνάει κανείς ότι η μεγαλύτερη περιουσία στα ΜΜΕ είναι οι εργαζόμενοι σε αυτά.

Για άλλη μια φορά αιρετικοί αλλά και πραγματιστές και γνωρίζοντας καλύτερα απ’ όλους το τι θα επακολουθήσει όταν σταματήσουν τα πανηγύρια από τους νέους καναλάρχες αλλά και από το μεγάλο τίμημα που θα εισρεύσει στα ταμεία του κράτους όταν βέβαια όλα τα νομικά ζητήματα επιλυθούν, δε μένουμε στο σήμερα, στους πανηγυρισμούς και στο «θέλω» μας και την προσήλωσή μας στη νομιμότητα, είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε το αύριο.

Το αύριο όμως στο χώρο των ΜΜΕ γενικότερα αλλά και ειδικότερα για τους εργαζόμενους είναι πολύ ζοφερό – δεν το ευχόμαστε και θα παλέψουμε για το αντίθετο παρά τις λιγοστές ελπίδες.

Από σήμερα λοιπόν η Κυβέρνηση (όλα τα εμπλεκόμενα Υπουργεία) καλείται να εφαρμόσει πλήρως τη νομιμότητα, σε όλες τις εκφάνσεις και μετά την αδειοδότηση όσον αφορά τη λειτουργία και τις υποχρεώσεις των εταιριών απέναντι στους νόμους και τις δεσμεύσεις τους, στην κοινωνία, στην δημόσια ραδιοτηλεόραση (πληρωμή παρεχόμενου υλικού και υπηρεσιών - pool κλπ, που η μη συμμόρφωση είναι ποινικό αδίκημα για όλους), αλλά κυρίως όμως προς τους εργαζόμενους και την εργατική νομοθεσία.

Είναι πρωταρχική ανάγκη να εξοφληθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων σε όλα τα ΜΜΕ. Σε αυτά που δεν αδειοδοτήθηκαν, αλλά που παραμένουν και μέτοχοι της Digea, να διασφαλιστεί η διαδικασία ώστε με κάθε τρόπο να αποπληρωθούν τα χρωστούμενα αυτών των εταιριών.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ, που καλύπτει το τεχνικό προσωπικό των εργαζομένων στα ΜΜΕ, ήταν και θα είναι παρούσα στις εξελίξεις που τους/μας αφορούν.

Απαιτούμε για όλο το προσωπικό, τεχνικούς, διοικητικούς και δημοσιογράφους, να βρεθούν οι κατάλληλες λύσεις, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις άμεσα, ώστε κανείς να μη χάσει τη δουλειά του είτε από τα ΜΜΕ που αδειοδοτήθηκαν είτε από αυτά που δεν πήραν άδεια.

Σε κανένα εργαζόμενο δεν του πρέπει η ανεργία και οι συνθήκες ανθρωποφαγίας που ετοιμάζονται γι’ αυτούς.

Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι συνάδελφοι από αυτούς- που για όλους τους δεν αμφισβητείται η εμπειρία και ο επαγγελματισμός- μπορούν να στελεχώσουν την ΕΡΤ που αποδεδειγμένα έχει μεγάλες ελλείψεις, για να πάψει να υπάρχει το άνομο καθεστώς των ενοικιαζόμενων εργαζομένων και το outsourcing των υπηρεσιών του κύριου παραγόμενου έργου της ΕΡΤ, ώστε έτσι να υπάρξει εξορθολογισμός και εξοικονόμηση πόρων.

Όσο για το τίμημα, που ήταν όπως προαναφέραμε το κυρίαρχο, μαζί με το κόστος λειτουργίας των ΜΜΕ, είναι πολύ μεγάλο ποσό που θα το πληρώσει τελικά η κοινωνία, γιατί τα έσοδα που προσδοκούνται έστω και μόνο για τον συμψηφισμό, θα συνυπολογιστούν στα καταναλωτικά είδη από τα οποία προσδοκάται η διαφήμιση και επομένως η απόσβεση όλων αυτών των εκατομμυρίων ευρώ, εκτός αν μας διαβεβαιώσει κάποιος ότι όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες, νέοι και παλιοί, είναι εθνικοί ευεργέτες και κόπτονται μόνο για την ελευθεροφωνία και τη δημοκρατία. Καλό θα είναι να μη σκεφτόμαστε επιδερμικά και πρόσκαιρα.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δίνουμε αγώνες και θα συνεχίσουμε να δίνουμε με μεγαλύτερη ένταση, για αξιοπρεπή και αμειβόμενη εργασία, για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ πρέπει να είμαστε οι θεματοφύλακες στην ελευθεροφωνία και τη δημοκρατική λειτουργία τους και γι’ αυτό θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε. 

Το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016, 17.00- 19.00 καλεσμένος του Ποιείν Radio ο Ανδρέας Ανδρέου με αφορμή το βιβλιο με τα ποιήματα «Εις θάνατον» και «Εις τον Ιερόν Λόχον», δύο εμβληματικά ποιήματα  του Ανδρέα Κάλβου,  συνοδευμένα από ένα επίμετρο κριτικό σχολιασμό τους από τον Ανδρέου, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2016

O Ανδρέας Ανδρέου είναι απόφοιτος της Royal Academy of Dramatic Art και του τμήματος κλασικών σπουδών του King's College London (υποτροφία Ιδρύματος Σκυλίτση).
Παρακολούθησε σεμινάρια και εργαστήρια θεατρικής πρακτικής με τους I. Rickson, S. Holmes, Δ. Δημητριάδη, Α. Αζά κ.α. Μέλος του Young Vic Directors Programme, του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και συνιδρυτής της πανευρωπαϊκής ομάδας Extravagant Union.

Έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός αλλά και ως μεταφραστής  σε έργα των S. Beckett, P. Brook, C. Churchill κ.α.

Σε ύφεση είναι η πυρκαγιά που ξέσπασε το μεσημέρι της Πέμπτης στη Ζάκυνθο, σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Από το πρωί σήμερα Παρασκευή βοηθούν το έργο της κατάσβεσης πυροσβέστες από την 6η ΕΜΑΚ που ήλθε από την Πελοπόννησο.

Η φωτιά εκδηλώθηκε σε δύσβατη και ορεινή περιοχή, σε πεύκα και πουρνάρια, ανάμεσα στα ορεινά χωριά Λαγκαδάκια και Κοιλιωμένος.
Όλο το βράδυ, οι πυροσβέστες της υπηρεσίας Ζακύνθου, έδιναν σκληρή μάχη με τις φλόγες.

Στο έργο τους, από τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, συνδράμουν 2 πυροσβεστικά αεροπλάνα καναντέρ, 1 πυροσβεστικό τύπου Έρικσον καθώς και ένα πεζοπόρο τμήμα της 6ης ΕΚΑΜ από την Πάτρα.

Έως και 38% θα είναι η μεγαλύτερη μείωση σε 150.000 επικουρικές συντάξεις που καταβάλλονται, σήμερα, Παρασκευή. 


Οι μειώσεις αφορούν εκείνους που λαμβάνουν αθροιστικά κύρια και επικουρική σύνταξη πάνω από 1.300 ευρώ μικτά το μήνα.

Πρόκειται για τη δεύτερη κατηγορία συνταξιούχων στους οποίους θα επιβληθούν οι αποφασισμένες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις. 

Μεσοσταθμικά οι περικοπές ανέρχονται στα 60-70 ευρώ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν και τα 140 ευρώ. 

Το τρίτο κύμα περικοπών θα ακολουθήσει τον Οκτώβριο.

Το 1919 η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και οι επιτυχίες του σοβιετικού κράτους δυνάμωσαν την αριστερή πτέρυγα στο σοσιαλιστικό κόμμα, το σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα, τη συνδικαλιστική οργάνωση «Βιομηχανικοί εργάτες της ειρήνης», ακόμη και στην Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας. Μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη της επιρροής της αριστερής πτέρυγας του σοσιαλιστικού κινήματος έπαιξαν τα έργα και οι λόγοι του Λένιν. Με το περίφημο «Γράμμα προς τους Αμερικανούς εργάτες», ο Λένιν φώτισε τα πιο σπουδαία θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του αγώνα τους.

Από τους ηγέτες της αριστερής πτέρυγας πιο αγαπητοί στο λαό ήταν ο Γουίλιαμ Χάιγουντ, ο Τσαρλς Ρούτενμπεργκ και κυρίως ο Τζον Ριντ.

Στις εκλογές για την ανάδειξη της Εκτελεστικής Επιτροπής του σοσιαλιστικού κόμματος, το Μάη του 1919, οι ηγέτες της Αριστεράς πήραν τη συντριπτική πλειοψηφία: Ο Ριντ 17.235 ψήφους, ο Ρούτενμπεργκ περισσότερες από 10.000, ενώ ο επικεφαλής της δεξιάς πτέρυγας Χίλκουιθ συγκέντρωσε μόλις 4.871 ψήφους.

Μπροστά στον κίνδυνο να απολέσουν την ηγεσία, οι ρεφορμιστές, απέκλεισαν πραξικοπηματικά τους εκπροσώπους της αριστερής πτέρυγας από τα κομματικά όργανα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο το σοσιαλιστικό κόμμα είχε 104.000 μέλη.

Στις 30 Αυγούστου 1919 άρχισαν στο Σικάγο, οι εργασίες της εθνικής συνδιάσκεψης του σοσιαλιστικού κόμματος. Οι αντιπρόσωποι της αριστερής πτέρυγας, με επικεφαλής το Τζον Ριντ ζήτησαν να πάρουν μέρος στη Συνδιάσκεψη ως εκλεγμένα μέλη της. Ομως η ομάδα Χίλκουιθ ζήτησε τη βοήθεια της αστυνομίας και τους απαγόρευσε την είσοδο.

Την άλλη μέρα, 31^η Αυγούστου, οι οπαδοί του Τζον Ριντ ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής, όπου εγγράφηκαν περίπου 10.000 μέλη.

Την επομένη, 1^η Σεπτεμβρίου, άλλη μια ομάδα μελών του σοσιαλιστικού κόμματος με επικεφαλής τον Τσαρλς Ρούτενμπεργκ ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής, στο οποίο εντάχθηκαν εργάτες, κυρίως, μη αμερικανικής καταγωγής. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Αμερικής έφτασαν τις 58.000 περίπου.

Και τα δυο κόμματα ζήτησαν να προσχωρήσουν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το Μάη του 1921 τα δυο κόμματα ενώθηκαν και δημιούργησαν το Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής, γραμματέας του οποίου εκλέχτηκε ο Ρούτενμπεργκ αν και ήταν στη φυλακή. Το κόμμα παρέμεινε στην παρανομία ως τις αρχές του 1923 οπότε και νομιμοποιήθηκε.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ πρωτοστάτησε στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Στη φωτογραφία, σύγκρουση απεργών και Αστυνομίας στο Σικάγο.




πηγή imerodromos

Τα δεδομένα από όλες τις μετεωρολογικές υπηρεσίες επιβεβαιώνουν ότι η Γη βιώνει τις πιο υψηλές θερμοκρασίες από τότε που ξεκίνησαν να διατηρούνται αρχεία. Τώρα, τα τελευταία ευρήματα των επιστημόνων της NASA αποκαλύπτουν ότι η Γη θερμαίνεται με τον υψηλότερο ρυθμό εδώ και 1.000 χρόνια. Σύμφωνα με τη NASA, ο πλανήτης θα συνεχίσει να θερμαίνεται τουλάχιστον 20 φορές γρηγορότερα από τον ιστορικό μέσο όρο για τα επόμενα 100 χρόνια.

«Τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε πραγματικά μεταβεί σε μία πρωτοφανή κατάσταση σε σύγκριση με τα προηγούμενα 1.000 χρόνια», δήλωσε ο Γκάβιν Σμιντ, διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών Γκόνταρντ της NASA.

EARTHOBSERVATORY.NASA.GOV


Ο Ιούλιος του 2016 ήταν ο πιο θερμός μήνας στην ιστορία και η μέση παγκόσμια θερμοκρασία φέτος έφτασε τον 1,38 βαθμό Κελσίου πάνω από τα μέσα επίπεδα του 19ου αιώνα. Αυτός ο αριθμός είναι επικίνδυνα κοντά στο όριο του 1,5 βαθμού Κελσίου που έχει καθοριστεί από τη συμφωνία του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η NASA προειδοποιεί ότι οι θερμοκρασίες θα συνεχίσουν να αυξάνονται δραματικά με τους τρέχοντες ρυθμούς.Σύμφωνα με τον Σμιντ, για να διατηρηθεί η υπερθέρμανση κάτω από το όριο του 1,5 βαθμού, απαιτείται σημαντική και πολύ ταχεία μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, καθώς και συντονισμένα έργα γεωμηχανικής.

«Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Αυτή τη στιγμή δεν κάνουμε καν περικοπές εκπομπών ανάλογες με τη διατήρηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη κάτω από τους δύο βαθμούς Κελσίου», πρόσθεσε.



πηγή hnaftemporiki

Η ερημοποίηση αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα σε όλη την Αφρική, και ο πιο απλός τρόπος για να σταματήσει η εξάπλωση των ερήμων σε εύφορη γη είναι η φύτευση δασών. Το πρόβλημα είναι ότι στις περιοχές που έχουν πληγεί από το φαινόμενο, δεν υπάρχει αρκετό καθαρό νερό για να αναπτυχθούν τα δέντρα και να διατηρηθούν υγιή.

Τώρα, ένα καινοτόμο έργο στην Αίγυπτο προσπαθεί να ξεπεράσει το πρόβλημα χρησιμοποιώντας λύματα αντί για φρέσκο νερό. Τα δέντρα που καλλιεργούνται στο δάσος μέχρι στιγμής ευδοκιμούν, και μάλιστα οι ευκάλυπτοι εκεί παράγουν ξύλο με τέσσερις φορές υψηλότερο ρυθμό σε σύγκριση με τα πεύκα.

Δύο ώρες μακριά από το Κάιρο, το δάσος Σεράπιουμ είναι μέρος ενός προγράμματος που ξεκίνησε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση τη δεκαετία του '90. Η φυτεία με έκταση 500 στρέμματα φιλοξενεί μια ποικιλία ιθαγενών και μη δέντρων, συμπεριλαμβανομένων εμπορικά πολύτιμων ειδών, όπως ο ευκάλυπτος και το μαόνι. Αν και το έδαφος σε αυτήν την περιοχή κανονικά δε διαθέτει θρεπτικές ουσίες απαραίτητες για την ανάπτυξη δέντρων, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το πότισμα των δέντρων με λύματα λύνει το πρόβλημα με εντυπωσιακό τρόπο. Τα λύματα προσφέρουν τόσες πολλές θρεπτικές ουσίες που δεν είναι καν απαραίτητη η χορήγηση επιπλέον λιπάσματος.

Τα λύματα περνάνε πρώτα από μηχανικά φίλτρα για να απομακρυνθούν απορρίμματα και άλλες ουσίες από το νερό. Στη συνέχεια, προστίθενται οξυγόνο και μικρόβια για την αποσύνθεση της οργανικής ύλης στο νερό. Αυτό αφήνει ένα υγρό πλούσιο σε φωσφορικά άλατα και άζωτο, ένα μείγμα παρόμοιο με αυτό που βρίσκεται σε εμπορικά λιπάσματα.

Κανονικά, το υγρό αυτό δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες, καθώς η ποσότητα των λιπασμάτων στο νερό θα ήταν υπερβολική για ορισμένα φυτά, και τα βακτήρια στο νερό θα μπορούσαν να μολύνουν τα φρούτα και τα λαχανικά. Ωστόσο, σε περιοχές όπου δεν καλλιεργείται κάτι για κατανάλωση από τον άνθρωπο, η χρήση του είναι απόλυτα ασφαλής.

Μέσα σε μόλις 15 χρόνια, τα δέντρα στη φυτεία ήταν έτοιμα για συγκομιδή με παραγωγή 870 κυβικά μέτρα ξυλείας ανά στρέμμα. Ενδεικτικά, τα πεύκα χρειάζονται περίπου 60 χρόνια για να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο παραγωγής. Κατά αυτόν τον τρόπο οι φυτείες όχι μόνο βοηθούν την Αίγυπτο να διατηρήσει την εύφορη γη της, αλλά προσφέρουν και ένα πολύτιμο φυσικό πόρο που άλλως θα έπρεπε να εισαχθεί από το εξωτερικό




πηγή naftemporiki

Ισχυρή σεισμική δόνηση της τάξης των 7,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στη Νέα Ζηλανδία. Όπως ανακοίνωσε το γεωλογικό ινστιτούτο USGS, ο σεισμός σημειώθηκε στα ανοιχτά του Βόρειου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας.

Το επίκεντρό του εντοπίστηκε στη θαλάσσια περιοχή του Μπέι οφ Πλέντι, σε απόσταση 169 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της πόλης Γκίσμπορν και προερχόταν από εστιακό βάθος 30 χιλιομέτρων.

Η υπηρεσία πολιτικής άμυνας της Νέας Ζηλανδίας εξέδωσε προειδοποίηση για τσουνάμι και οι αρχές διέταξαν την εκκένωση ορισμένων παράκτιων περιοχών. Τελικά, μικρό ήταν το τσουνάμι, το υψηλότερο κύμα του οποίου δεν ξεπέρασε τα 30 εκατοστά, που έφθασε στις ανατολικές ακτές της Νέας Ζηλανδίας.

Ο σεισμός δεν προκάλεσε θύματα ή ζημιές.





πηγή efsyn